De centrale vraag is: “Hoe denken jullie dat jongen hier op deze locatie iets over de projecten willen leren en in welk verband zouden ze dat willen doen (school, gezin, alleen, vrienden/vriendinnen, vakantiegangers) en ook hoe zien jullie dat passief leren vervangen kan worden door actief leren in combinatie met leuk, uitdagend, passend bij jullie manier van leven?”
Een paar eerste indrukken:
De ‘’manier waarop’’ moest wel gekenmerkt worden door een niet al te (be)lerende sfeer (een zekere mate van ongedwongenheid), door organisatie vooraf (op eigen initiatief kennis gaan nemen van de projecten zagen ze niet als een reële optie), door menselijke informatieoverdracht (bv. spreker).
Educatie niet brengen als educatie maar op een (re)creatieve/actieve manier bezig zijn (dat is de aandachtstrekker) en dan tevens wat opsteken.
Om de projecten in hun vrije tijd in de belangstellingssfeer te krijgen zou het nodig zijn om vooral afwisseling aan te brengen in ‘’wat is er te zien’’, door een hangplekachtige situatie/sfeer te creëren.
Zorg dat er voor verschillende leeftijdscategorieën regelmatig iets georganiseerd wordt en breng het ‘informatieve’ stuk ook op verschillende manieren die passen bij de leeftijdscategorieën. Entree is een barrière voor de jeugd.
Al pratend ontstond de opvatting acties uit het dagelijks leven ten tijden van de projecten omgezet zouden kunnen worden in spelvormachtige/ zeskampachtige activiteiten. Bijvoorbeeld de aanvallende en verdedigende acties bij de schans.
Slotgedachte van Toon:
Mijn inziens onderstreept dit gesprek dat wij als volwassenen ons er vooral bewust van moeten zijn dat we in samenwerking met jongeren invulling aan de gewenste museale functie van de projecten moeten proberen te geven. Denken dat we dit zonder hen kunnen ‘’bedenken’’ lijkt me niet realistisch.
